Τι είναι η νόσος Peyronie;

Η νόσος Peyronie (Περονί) είναι μια πάθηση του πέους που χαρακτηρίζεται από την κάμψη (γωνίωση) του πέους κατά τη στύση. Η νόσος μπορεί να προκαλεί λειτουργικά αλλά και αισθητικά προβλήματα. Εμφανίζεται πιο συχνά μετά την ηλικία των 45 χρόνων, χωρίς όμως να αποκλείονται και οι νεαρότερες ηλικίες. Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι τουλάχιστον 20.000 άτομα πάσχουν από τη νόσο, αριθμός που ενδέχεται να είναι μεγαλύτερος, επειδή πολλοί άνδρες αρνούνται να συμβουλευτούν τον Ουρολόγο για το πρόβλημά τους. 

Ποια είναι τα αίτια της νόσου Peyronie;

Η αιτία της νόσου δεν είναι απολύτως γνωστή. Πολλοί πιστεύουν ότι μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός οξέος, χρόνιου ή επαναλαμβανόμενου τραυματισμού του πέους ή ενός αυτοανόσου νοσήματος. Οι παράγοντες εμφάνισης της νόσου είναι ο σακχαρώδης διαβήτης η υπέρταση, η δυσλιπιδαιμία, η στεφανιαία νόσος και το ιστορικό ριζικής προστατεκτομής λόγω της κακοήθειας του προστάτη. 

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου Peyronie;

Τα συμπτώματα της νόσου είναι ανάλογα με το στάδιο την βαρύτητα της νόσου. Το πρώτο στάδιο (ενεργή φάση) της νόσου παρουσιάζεται με πόνο κατά την στύση και την ύπαρξη μιας ψηλαφητής σκληρίας στο πέος. Παράλληλα αρχίζει να αναπτύσσεται η κάμψη (στράβωμα) και η παραμόρφωση του πέους. Το δεύτερο στάδιο (σταθερή φάση), παρουσιάζεται με σκληρή πλάκα στο πέος ενώ ο πόνος μειώνεται με την πάροδο του χρόνου και η κάμψη φθάνει στο μέγιστο βαθμό της. 

Πως γίνεται η διάγνωση της νόσου του Peyronie;

Η διάγνωση της νόσου Peyronie βασίζεται στο ιστορικό της πάθησης του ασθενούς και την κλινική εξέταση του πέους. Συνήθως είναι χρήσιμες οι φωτογραφίες του πέους για την εκτίμηση της κάμψης. Ακόμη, μπορεί να ζητηθεί ο περαιτέρω απεικονιστικός έλεγχος με την διενέργεια του υπερηχογραφήματος η της μαγνητικής τομογραφίας του πέους. 

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία για τη νόσο Peyronie;

Η νόσος του Peyronie, ανάλογα με το στάδιο και την βαρύτητα της, αντιμετωπίζεται συντηρητικά αλλά και χειρουργικά. Ο στόχος της συντηρητικής θεραπείας είναι να μειωθεί ο πόνος και να περιοριστεί η επιδείνωση της κάμψης, ενώ παράλληλα επιτυγχάνει την αποκατάσταση και την διατήρηση της σεξουαλικής επαφής. Η χειρουργική επέμβαση επιλέγεται σε σοβαρές παραμορφώσεις του πέους που καθιστούν δύσκολη έως αδύνατη την σεξουαλική επαφή και αποφεύγεται έως ότου σταματήσει οριστικά η επιδείνωση της κάμψης του πέους και ο ασθενής δεν έχει πόνους για τουλάχιστον 9 μήνες.